Maskarada – jestem Królem! | PrzystanekLegnica

Maskarada – jestem Królem!

Posted on 25 kwietnia 2014 by Fiona

Jedną z zalet gier planszowych/karcianych jest to, że łączą ludzi, pozwalają bawić się w grupie. Tytuły przygodowe czy strategiczne pozwalają zazwyczaj na rozgrywkę w grupie 2-4/5 osób. Dla tych, którzy lubią bawić w większym towarzystwie, rozwiązaniem będą gry imprezowe, w których limit uczestników jest dużo większy. Taką właśnie grą jest Maskarada, która limitem 13 uczestników bije na głowę nie tylko tytuły przygodowe, strategiczne czy ekonomiczne, ale również sporą liczbę pozycji imprezowych.

Jakie cechy powinna mieć gra, aby spodobać się sporej liczbie osób? Przede wszystkim powinna być estetyczna. W pudełku Maskarady znajdziemy bardzo ładne karty z rysunkami jakich osób, jak: Królowa, Sędzia, Inkwizytor. Wszystkie ilustracje są bogate w szczegóły.

Następna ważną cechą, jaką powinna mieć gra imprezowa, to solidne komponenty. Elementy recenzowanej pozycji budzą mieszane uczucia. Żetony monet, sądu oraz znaczniki postaci zostały wykonane z grubej tektury. Arkusze pomocy gracza mają grubość kartki bloku technicznego i ta jakość wystarczy, bo elementy leżą na stole, więc trudno je uszkodzić. Sercem jednak recenzowanej gry są karty. Niestety, wykonano je z tektury o standardowej grubości 9taką grubość znajdziemy w innych grach karcianych). Karty w Maskaradzie przechodzą przez cały czas z rąk do rąk, więc obawy o ich trwałość są zasadne. Kart nie pokrywa ochrona warstwa (papier linearny), zalecam więc zabezpieczyć je koszulkami.

Następną ważną cechą gry imprezowej są przystępne zasady. W Maskaradzie reguły są bardzo proste i uczestnicy zabawy szybko je zapamiętują. W rozgrywce każdy gracz posiada jedną zakrytą kartę , z którą może wykonać jedną z trzech akcji:

Podejrzeć swoją kartę.

Potencjalnie wymienić kartę z innym uczestnikiem zabawy. Zamiana występuje pod stołem, więc pozostali nie wiedzą, czy naprawdę doszło do wymiany. Oczywiście, procedura jest wykonywana bez podglądania, dochodzi więc do sytuacji, gdy aktywny gracz sam nie wie, czy naprawdę wymienił się.

Trzecią możliwą akcją jest korzystanie z umiejętności postaci. Aktywny gracz ogłasza, że jest określoną postacią i czeka, czy ktoś zaprzeczy jego tożsamości. Jeśli ktoś powie :”To ja jestem tą postacią.” (czasem takich osób jest więcej), wszyscy pretendenci pokazują swoje karty. Ten, kto kłamał, płaci jedną monetę do Sądu, a kto faktycznie ma wspomnianą kartę – korzysta z umiejętności postaci. Zabawa kończy się, gdy jeden z graczy zbierze 13 monet.

Jak widać reguły Maskarady są proste, a dodatkowo umiejętności postaci możemy przypomnieć sobie czytając arkusz pomocy gracza lub oglądając żetony postaci, które są w rozgrywce. Oczywiście, symbole umiejętności są na kartach, ale przez całą zabawę leżą one zakryte.

Aby gra imprezowa spodobała się uczestnikom, musi ona bawić ich, rozśmieszać. W trakcie rozgrywki w Maskaradę, śmiech rozlega się często. Bo jak tu się nie śmiać, gdy uczestnicy zabawy wyznają, że są Wiedźmami czy Oszustami.zdarzają się takie sytuacje, jak np. takie:

„Postawny wąsaty mężczyzna ogłasza:

– ” Jestem Królową”.

Inny mężczyzna, o którym wiadomo, że jest Królem, wzdycha:

– „Gdzie ja miałem oczy…”

Mechanika blefu, na której Maskarada jest oparta, jest źródłem pomyłek i śmiechu. Nieczęsto gracze mylą się w trakcie wymian, czasem podglądają swoją kartę dwie kolejki z rzędu, mimo że nikt nie wymieniał się z nimi. A po intensywnych wymianach większość graczy twierdzi, że są jedna określona postacią i płaci pieniądze do Sądu (ku uciesze Sędziego, który może otrzymać monety z Sądu).

Co jeszcze jest ważne w grze imprezowej? Istotne jest, aby gracze bawili się dobrze bez względu na liczbę uczestników zabawy (tzw. skalowalność). Trzeba przyznać, że Maskarada skaluje się świetnie. W instrukcji znajduje się wykaz postaci, które pojawiają się w grze przy określonej liczbie graczy. Recenzowana pozycja „rozwija skrzydła” w grupie od 4 osób – im więcej graczy, tym więcej śmiechu i postaci z rożnymi umiejętnościami. Jednak w Maskaradę możemy zagrać w trzy czy nawet dwie osoby. Taka rozgrywka ma pewien urok, choć łatwiej jest odgadnąć postać, a śmiechu jest mniej.

Maskarada jest tytułem, o jakim marzą miłośnicy gier imprezowych. Łączy w sobie proste zasady, mechanikę blefu, która jest źródłem śmiechu, a do tego bardzo dobrze się skaluje. Jedynym mankamentem Maskarady jest grubość/trwałość kart, jednak możemy naprawić tę wadę obkładając karty w koszulki. Polecam tę grę wszystkim tym, którzy lubią bawić się i śmiać.

Plusy: